မိမိစိတ္က ဘာကိုသိေနလဲ? သိေနတဲ့ အသိက ငါသိတာလား၊ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ အသိက သိေနတာလား?

သိေနမႈေတြကေရာ အမွန္သိ ဟုတ္ရဲ႕လား?

သိတာမွားေနရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပင္ႏိုင္ရမယ္။ ျပဳျပင္တဲ့ အသိက ငါလား?

စိတ္ကို စြဲလမ္းတဲ့စိတ္က စိတ္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ ရွိတဲ့စိတ္က ငါလား?

စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ စိတ္ကလည္း စိတ္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ အဲဒါ ငါလား?

မိမိစိတ္အသိက ခႏၶာကိုယ္သေဘာနဲ႔ စိတ္ေစတသိက္ေတြရဲ႕သေဘာကို သေဘာေပါက္ၿပီး ဘာကိုမွ မပတ္သက္ဘဲ သဘာ၀ကို သဘာ၀အတိုင္းပဲ သေဘာထားႏိုင္ရင္ သေဘာေပါက္တာ ငါမဟုတ္ဘဲ အသိဉာဏ္ကသာ သေဘာေပါက္ေနတာကို သိၿပီး ငါဆိုတဲ့ အစြဲကို လက္မခံေတာ့ဘူး။

စိတ္တစ္ခုက အာ႐ံုေျခာက္ပါးနဲ႔ စိတ္နဲ႔ထိေတြ႕မွ ခံစားမႈျဖစ္တယ္။

ခံစားမႈကို မျဖတ္လို႔ လိုခ်င္တဲ့စိတ္အဆင့္ေရာက္တာ။

လိုခ်င္တဲ့စိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္လို႔ စြဲလမ္းသြားတာ။

စြဲလမ္းတဲ့ စိတ္တစ္ခု ျဖစ္ဖို႔ ၾကားထဲမွာ အဆင့္ေတြရွိတယ္။ ဒါေတြက စိတ္ရဲ႕ သဘာ၀အလုပ္ေတြ၊ ငါမပါဘူး။

စိတ္ကို ေစာင့္ၾကည့္သိမွတ္အားေကာင္းလာရင္ ငါမပါတဲ့သေဘာေတြကို သေဘာေပါက္လာတယ္။

ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္လုပ္ပါ။

ကုသိုလ္အလုပ္၊ အကုသိုလ္အလုပ္ကိုေတာ့ မိမိအသိနဲ႔ မိမိေရြး။

လုပ္သမွ်အလုပ္ကို အစြမ္းရွိသေလာက္သာလုပ္။ လုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ျဖတ္ခ်လိုက္ပါ။

မျဖတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မိမိလုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ကို သေဘာေတြက် ေက်နပ္ၿပီး အစြဲစိတ္ကို ျဖစ္ေစတတ္တယ္။

အမွန္က သဘာ၀သေဘာတရားေတြကို သေဘာေပါက္ေပးၿပီး သေဘာေပါက္တဲ့ အသိနဲ႔ပဲ ျဖတ္ပစ္ေနရတာ။

ျဖတ္လို႔မရဘူးဆိုတာ ငါေခါင္းစဥ္နဲ႔ တြဲၿပီး ၿငိေနလို႔ပဲ။

အစြဲစိတ္ကို ျဖဳတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္

အစြဲစိတ္ကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔။

စိတ္အေၾကာင္း၊ စိတ္ရဲ႕သေဘာေတြကို သိႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္ ဗဟုသုတ ရွိဖို႔လိုပါတယ္။

ဗဟုသုတနဲ႔ ဆင္ျခင္ၿပီး စဥ္းစားမယ္၊ သံုးသပ္မယ္၊ လက္ေတြ႕ အားထုတ္ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ သိစရာရွိတာေတြကို သိလာပါလိမ့္မယ္။

သိစရာရွိတာေတြကို သိလာတယ္ဆိုတာ အာ႐ံုေျခာက္ပါးေၾကာင့္ ေပၚလာတဲ့အာ႐ံုနဲ႔ စိတ္နဲ႔ ထိေတြ႕လိုက္တဲ့ ခဏေလးကေနစၿပီး ျပႆနာေတြ တက္ကုန္တာကို သိသိလာတာ။

မိမိသိေနတာကို မိမိကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႕ သိလာၿပီဆိုရင္ ငါဆိုတဲ့အစြဲကို ဘယ္လိုျဖဳတ္ရင္ ျပဳတ္တယ္ဆိုတဲ့ အေျဖထပ္ထြက္လာတယ္။