ေမးရင္း ေမးရင္းနဲ႔ မေျဖႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါမွာ ဒီပုဂၢိဳလ္ ဒီအထိပဲ သိတာလို႔ သိတာေပါ့။

ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႕အားထုတ္တဲ့သူ မဟုတ္ရင္၊ ေျပာတာကို နားေထာင္ရင္၊ စာဖတ္ၿပီး သိတာေတြ ရြတ္ျပေနတာလား။ ၾကားဖူးနား၀ေတြကို သိတယ္ထင္ၿပီး ျပန္ေျပာျပေနတာလား။ ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႕ အသိကို ေျပာတာလားဆိုတာ သိလို႔ရတယ္။

တကယ္သိတဲ့သူက ကိုယ္ေတြ႕ အားထုတ္ထားတာ ဆိုေတာ့ ေမးတဲ့ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကို သေဘာေပါက္နားလည္ သြားေအာင္ အတိအက် ရွင္းျပ ေျပာဆိုႏိုင္တယ္။

ဥပမာ - ၿငိမ္းေအးတယ္။

လြတ္ေျမာက္တယ္ ဆိုတဲ့လမ္းေၾကာင္းက စိတ္တစ္ခုတည္းကို ဘယ္လိုအသိနဲ႔ သတိနဲ႔ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ၾကည့္ သိမွတ္ေနရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

နားေထာင္တဲ့သူကလည္း အေျဖအစစ္ကို လက္ခံႏိုင္တဲ့ အေျခခံအသိနဲ႔ နားေထာင္တာဆိုေတာ့

ေမးသူနဲ႔ ေျဖသူရဲ႕ စိတ္အသိဉာဏ္က ကြက္တိ ျဖစ္ေနရမယ္။

လူေတြအေၾကာင္း၊ စိတ္ေတြအေၾကာင္း၊ စိတ္၀င္စားတဲ့စိတ္ကို ထပ္ၿပီး စြဲလမ္းသြားျပန္တယ္။

သူမ်ားေျပာျပလို႔ နားေထာင္ၿပီး သိတာေတြကို လက္ေတြ႕ သိၾကည့္တဲ့အခါမွာ စာထဲမွာ ေဖာ္ျပလို႔မရေအာင္ အေသးစိတ္ လြန္းေနတဲ့ လူေတြရဲ႕စိတ္ေတြ၊ ဘ၀အျဖစ္အပ်က္ေတြက လံုး၀မတူ ကြဲျပားၿပီး၊ ထင္တာထက္ အမ်ားႀကီး အံ့ၾသစရာ၊ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနတယ္။

သိစရာေတြထဲက သိသင့္တာကို လက္ေတြ႕သိၾကည့္ရင္ ကြဲျပားေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။

ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႕သိၾကည့္မႈကို စြဲလမ္းလာတယ္။

သိခ်င္မႈအေပၚမွာ စြဲလမ္းသလို၊ သိခ်င္တာကို စနစ္တက် ရွာေဖြၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ နည္းကိုလည္း ႀကိဳက္ၿပီး စြဲလမ္းျပန္ေရာ။

ေျပာၿပီးသား စကားကို မျပင္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မျပင္ဘူး။

ေျပာတဲ့အတိုင္း မလုပ္ႏိုင္မွာကို ရွက္ၿပီး ရွက္တဲ့စိတ္ကို စြဲတယ္။

ၿပီးစီးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့စိတ္ေတြကို ႀကိဳက္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ စြဲလာတယ္။

အေဟာင္းေတြထဲမွာ အာ႐ံုအၾကာႀကီး ျမႇဳပ္မထားခ်င္တဲ့စိတ္ကို စြဲတယ္။

အာ႐ံုအသစ္ ျဖစ္ေစမယ့္ ေနရာမွာဆိုရင္ ေနခ်င္သေလာက္ ေနေနခ်င္တဲ့ စိတ္ကိုလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေက်နပ္ၿပီး စြဲတယ္။