| ေမး - | ဒီအစြဲက ဘယ္အခ်ိန္ထိ ရွင္သန္ေနမွာလဲ? |
|---|---|
| ေျဖ - |
အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း မသိေသးသမွ် အစြဲကျဖစ္ေနမွာပဲ။ မရွိတာကို မရွိတဲ့အတိုင္း မသိေသးလို႔ အစြဲေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနေနၾကတာ။ မရွိတာကို ရွိတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာဟာ ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ စိတ္ပ်က္ ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆူဆူ ညံညံနဲ႔ ခြဲခြာၾကရတယ္။ ဒုကၡထဲက လြတ္ေျမာက္ၿပီး ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ခြဲခြာျခင္းမ်ိဳးေတြ အသုဘျမင္ကြင္းေတြမွာ မျမင္ရဘူး။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အရမ္းကာေရာ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ငိုေႂကြးေနၾကတယ္။ ငိုတဲ့လူလည္း မသက္သာဘူး။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ အျမင္ အၾကားမွာလည္း မသက္သာဘူး။ တကယ္ဆို ဒီသဘာ၀ သေဘာေတြ သိလ်က္သားနဲ႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသင့္တယ္။ |
| ေမး - | ဘယ္လိုျပင္ဆင္ထားသင့္လဲ? |
| ေျဖ - |
လူ႕ေလာကထဲကို လူအျဖစ္ေမြးလာတယ္။ အသက္ရွင္မယ္။ အိုလာမယ္။ ေသမယ္။ ဒါသီအိုရီပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အသက္ရွင္ခြင့္ေတာင္ မရလိုက္ဘူး။ အသက္ရွင္ခြင့္ ရလာရင္လည္း လမ္းတစ္၀က္မွာ ေသျခင္းသေဘာနဲ႔ေတြ႕ၿပီး အိုခြင့္ေတာင္ မရလိုက္ဘဲ ေလာကထဲက ျပန္ထြက္သြားတာေတြ ရွိတယ္။ ဒီသဘာ၀ေတြကို လူတိုင္းလိုလို သိတယ္လို႔ ေျပာေနၾကတာပဲ။ တကယ္သိတာလား? သိတယ္လို႔ ထင္ေနတာလား? သိသလိုလို ျဖစ္တာလား? ဆိုတာ ကြဲကြဲျပားျပား ျဖစ္ဖို႔လိုေနတယ္။ ေသဖို႔ျပင္ဆင္တဲ့ေနရာမွာလည္း စာေရးဆရာႀကီး နႏၵာသိန္းဇံက သတိေပးဖူးတယ္။ ‘မေသခင္ ျပင္ဆင္ရဦးမယ္ဆိုတဲ့ စကားထဲမွာ အစြဲပါးပါးေလး ပါေနတယ္ေနာ္’တဲ့။ |
| ေမး - |
မွန္တယ္ေလ! တရားအားထုတ္တာ တရားသိဖို႔ပဲ။ တရားကို စြဲလမ္းဖို႔မွ မဟုတ္တာ။ တရားသိတဲ့အသိကိုေတာင္ စြဲလမ္းခြင့္မရွိဘူးလို႔ ဆိုထားတယ္ မဟုတ္ဘူးလား? |
| ေျဖ - | အဲဒီအသိမ်ိဳး လူတိုင္းသိရင္ ေကာင္းမယ္။ အစြဲကို ႀကိဳတင္သေဘာေပါက္ထားရင္ လူနဲ႔ လူေတြၾကားထဲမွာ လြန္စြာ ပူေဆြးျခင္း၊ ငိုေႂကြးျခင္း၊ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ဆင္းရဲျခင္း၊ ႏွလံုးမသာယာျခင္း၊ စိတ္ႏွလံုးျပင္းစြာ ပူပန္ျခင္းေတြ ဆိုးဆိုးရြားရြား မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ |
| ေမး - | အစြဲနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္အထိ သတိေပးစရာ ရွိေနလို႔လဲ? |
| ေျဖ - | အစြဲဆိုတာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းတယ္။ |
| ေမး - | ဘယ္လို ေၾကာက္စရာေကာင္းတာလဲ? |
| ေျဖ - | စြဲခဲ့ဖူးလို႔ေလ။ |
| ေမး - | ဘာေတြကို စြဲခဲ့တာလဲ? |
| ေျဖ - | အားလံုးကို စြဲခဲ့တာ။ |