မ်က္စိ
မ်က္စိရဲ႕ သေဘာက ျမင္စရာရွိတာေတြကို ျမင္တယ္။
ျမင္ျခင္းကိစၥက မ်က္လံုးႏွစ္လံုးရဲ႕အလုပ္
ဒါေပမယ့္ မ်က္စိက ျမင္႐ံုပဲ ျမင္တာ
မ်က္စိအၾကည္လႊာေၾကာင့္သာ ျမင္တဲ့အရာကို ျမင္တာ။
ျမင္မွန္းသိတာ ျမင္သိစိတ္။
မ်က္စိက ျမင္ျမင္ခ်င္း ဘယ္သူဘယ္၀ါ ခ်က္ခ်င္း သိတာမဟုတ္ဘူး။
မ်က္စိရယ္၊ ျမင္ရတဲ့အရာရယ္၊ ျမင္သိစိတ္ရယ္ စုေပါင္းအလုပ္လုပ္လို႔
ျမင္သိစိတ္ရဲ႕ စိတ္သဘာ၀ကို အလ်ဥ္သေဘာက အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး ဘယ္သူဘယ္၀ါလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတာ။
မ်က္စိရွိလို႔ ျမင္တဲ့ကိစၥမွာ သဘာ၀အရ မ်က္စိက သူ႕အလုပ္သူလုပ္လို႔ ျမင္စရာရွိတာကို ျမင္တာ။
ဒီသဘာ၀ထဲမွာ ငါဆိုတာ မပါဘူး။
မ်က္စိရွိလို႔ ျမင္ရတဲ့သဘာ၀ထဲမွာ ငါဆိုတာ
ဘယ္လိုက႑ထဲမွာမွ မပါဘူး
ဆိုတာကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေသေသခ်ာခ်ာ မသိၾကဘူး။
မ်က္စိရဲ႕ ျမင္ျခင္းကိစၥ သဘာ၀ကို မသိေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ်အရာရာကို ငါျမင္တာ ဆိုၿပီး သတ္မွတ္လိုက္တာဟာ
အႀကီးဆံုးေသာ အမွားကို အမွတ္မွား၊
အသိမွားၿပီး က်ဴးလြန္လိုက္တာပဲ။
ဒီလို ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ငါျမင္တယ္ဆိုတဲ့ ျဖစ္စဥ္ကို ထပ္မံေလ့လာၾကည့္ရင္ မ်က္စိဆိုတာ ပဋိသေႏၶအျဖစ္
ရွိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔တူတူ ပါလာတဲ့ပစၥည္း။
မ်က္စိရွိလို႔ ျမင္စရာရွိတာကို ျမင္ၾကတာဟာ သဘာ၀၊
ဒါကို လူသားအျဖစ္ ေလာကထဲကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္တည္းက မိခင္နဲ႔ ကေလးၾကားမွာ ငါ့ကေလးက ငါ့ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ကေလးကလည္း ငါ့အေမကို ငါျမင္တယ္ဆိုၿပီး ခံစားတဲ့စိတ္၊ လံႈ႕ေဆာ္တဲ့စိတ္၊ မွတ္သားတဲ့စိတ္၊ သိတဲ့စိတ္ေတြ အကုန္လံုး စုျပံဳေရာက္ရွိၿပီး သတ္မွတ္မႈကို အတည္ျပဳၾကတယ္။
သဘာ၀ေၾကာင့္ ျမင္တဲ့ သဘာ၀တရားက ေပ်ာက္သြားတယ္။ သဘာ၀ကို သတိေပးမယ့္ လူမရွိသလို၊ သတိလည္း မထားခဲ့ၾကေတာ့ ငါျမင္တာႀကီးက အစြဲျဖစ္သြားေတာ့တယ္။