အနံ႔
အနံ႔နဲ႔ ပတ္သက္သမွ်ဟာ ႏွာေခါင္းရဲ႕ ကိစၥ၊
ႏွာေခါင္းရဲ႕ အၾကည္လႊာေၾကာင့္ အနံ႔ဆိုတာကို သိခြင့္ရတာ၊
အနံ႔မွန္း သိေစတာကေတာ့ နံသိစိတ္။
ႏွာေခါင္းရဲ႕ အၾကည္လႊာ အလုပ္မလုပ္ရင္ အနံ႔ကိစၥ ထင္ထင္ရွားရွား မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ႏွာေခါင္းကလည္း သူ႕အလုပ္ပဲ သူလုပ္တယ္။
မ်က္စိကျမင္တဲ့ ျမင္ျခင္းကိစၥက မ်က္စိအလုပ္။
နားရဲ႕ၾကားျခင္းကိစၥက နားရဲ႕အလုပ္။
အျမင္ကိစၥ၊ အၾကားကိစၥေတြဟာ ႏွာေခါင္းနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။
ႏွာေခါင္းက အနံ႔ကိစၥနဲ႔ အသက္႐ွဴျခင္းကိစၥကလြဲရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူး။
လွ်ာ
လွ်ာရဲ႕အၾကည္လႊာက အရသာ အာ႐ံုကို လက္ခံေပးတယ္။
အရသာမွန္း သိေစတာက အရသာသိစိတ္၊
ပါးစပ္ထဲေရာက္လာတဲ့ အစာေတြကို လံႈ႕ေဆာ္တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ သြားက ၀ါးေပးတယ္။
လွ်ာက အရသာကိစၥကို ခံစားစိတ္နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ေဆာင္ရြက္ေပးတယ္။
စကားေျပာတဲ့အခါမွာ၊ အသံတစ္ခုခု ထြက္ေပၚလာတဲ့အခါမွာ လွ်ာရဲ႕ပံ့ပိုးမႈက ပါ၀င္ေပးတာမ်ိဳးရွိတယ္။
ဒါကလည္း ပစၥည္းေျခာက္မ်ိဳးေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ခံစားစိတ္၊ မွတ္သားစိတ္၊ သိတဲ့စိတ္၊ လံႈ႕ေဆာ္တိုက္တြန္းစိတ္ေတြရဲ႕ ပူးေပါင္း ပါ၀င္မႈေတြနဲ႔ လွ်ာက သူ႔အလုပ္သူ လုပ္ေပးတာ။
ငါဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာမွ ပါ၀င္ေနတာ မရွိဘူး။
ငါဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး လွ်ာကိစၥထဲမွာ ပတ္သက္ေနတာဟာ လွ်ာရဲ႕တာ၀န္နဲ႔ စိတ္ေလးခုရဲ႕ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္မႈကို အလြဲသံုးစား လုပ္ပစ္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။