ႏွစ္ေပါင္း ၄၁ ႏွစ္၊ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း (အခ်ိန္တိုင္းဆိုရင္ ပိုမွန္တယ္။)
ခံစားမႈကိုပဲ အဓိက အသံုးခ်ေနရတယ္။
ခံစားမႈေတြ ပီျပင္ေအာင္ အေတြးကို အကူအညီယူရတယ္။
ဆိုေတာ့
ခံစားမႈနဲ႔ အေတြးကို စြဲမွန္းမသိ၊
စြဲေနတာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဒီဘက္ ရဟန္းဘ၀ ေရာက္ေတာ့မွပဲ စိတ္ေလ့က်င့္ခန္းေတြ စနစ္တက် တည္ေဆာက္တဲ့အခါမွာ ခံစားမႈဆိုတာ
အႏၲရာယ္အႀကီးဆံုး အေႏွာင့္အယွက္ စိတ္တစ္ခု ျဖစ္ေနမွန္း သိရေတာ့တယ္။
ခံစားမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လုပ္စားခဲ့ရတဲ့ ေက်ာ္ဟိန္းဆိုတဲ့ လူႀကီး၊ ရဟန္းဘ၀ေရာက္ေတာ့မွ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရေတာ့တယ္။
အားထုတ္တဲ့အခါေတြမွာ အေတြးကိုစြဲေနတဲ့ အက်င့္က ၀င္လာၿပီး အစြမ္းျပတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းက ခဏခဏပဲ။
တရားအားထုတ္တဲ့သူေတြကို အေႏွာင့္အယွက္ အေပးဆံုးက အေတြးတဲ့။
ကဲ! ရေအာင္က်င့္မယ္။
က်င့္လို႔ရေအာင္ က်င့္မယ္ဆိုတဲ့ ေနာက္ထပ္ ခလုတ္တစ္ခုကို ေရႊ႕လိုက္ျပန္တယ္။
မခံစားနဲ႔ေတာ့၊ ခံစားေနတဲ့စိတ္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ေတာ့လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္ခ်ိန္လံုး သတိေပးေနလိုက္တယ္။
လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမင္ေနရတဲ့ေနရာတိုင္းမွာ
ခံစားေနတဲ့ စိတ္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္! ဆိုတဲ့ စာတန္းေတြ ကပ္လိုက္တယ္။
႐ုပ္နာမ္ပစၥယာအာယတန။
အာယတနပစၥယာ ဖႆ။
ဖႆပစၥယာ ေ၀ဒနာ။
ေ၀ဒနာပစၥယာ တဏွာဆိုတဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ရဲ႕ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အက်ိဳးကို နားလည္ေအာင္ ေလ့လာတယ္။
ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႕ သိၾကည့္တယ္။
အလုပ္သေဘာအရ စိတ္မွာလာထိတဲ့ အထိအေတြ႕၊ အျပင္အာ႐ံုေတြကို ဆြဲယူရတဲ့ အလုပ္သေဘာ ဖႆပစၥယာေ၀ဒနာ။