ပဋိစၥသမုပၸါဒ္မွာ ဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ဖို႔ ေဖာ္ျပထားတာ ရွိတယ္။
ပစၥဳပၸန္အက်ိဳးအလႊာနဲ႔ ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္းအလႊာၾကားက အစပ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့
ေ၀ဒနာ ပစၥယာတဏွာ
ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ တဏွာအဆင့္ မေရာက္ခင္ ခံစားေနတဲ့ ေ၀ဒနာစိတ္အဆင့္မွာ ျဖတ္ခိုင္းတယ္။
ဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ဖို႔က
စိတ္ထဲ၀င္လာသမွ် စိတ္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္သိမွတ္ၿပီး
သိ႐ံုသိပါ။
မခံစားပါနဲ႔။
မီးေလာင္တယ္ဆိုတာ ေလာင္စာရွိလို႔ ေလာင္တာ
မိမိစိတ္ထဲမွာလည္း ခံစားမႈေလာင္စာရွိေနလို႔ ပူေလာင္တာကို ခံစားေနရတာပဲ။
လံုး၀မခံစားပါနဲ႔၊
၀င္လာသမွ်စိတ္ေတြကို လက္ခံၿပီး ယူမထားပါနဲ႔၊
ၾကားျဖတ္စိတ္ေတြ ၀င္မလာေအာင္ သတိထားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနပါ၊
ၾကားျဖတ္စိတ္ေတြထဲမွာ ခံစားမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ပါ၀င္ေနပါတယ္၊
စိတ္ကို ေစာင့္ၾကည့္သိမွတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း
ဘာပဲသိသိ သိ႐ံုပဲ သိေပးေနပါ။
သိမႈအေပၚမွာ မခံစားပါနဲ႔၊ မသာယာပါနဲ႔။
(သိမႈဆိုတာလည္း စိတ္တစ္ခုသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္သဘာ၀အရ ခဏေလးပဲျဖစ္ခြင့္ ရွိတယ္ဆိုတာကို
သေဘာေပါက္ထားရင္ ခံစားမႈဆိုတာေတြကို လက္ခံၿပီး ခံစားေနသင့္လား?
မခံစားဘဲ စြန္႔လႊတ္သင့္လား?)
သိစရာအာ႐ံုနဲ႔ အာ႐ံုကို သိၾကည့္ေနတဲ့ အသိႏွစ္ခုဟာ သိၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ႏွစ္ခုလံုး မရွိေတာ့ဘူး။
အဲဒီႏွစ္ခုလံုးရဲ႕ အဆက္မျပတ္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနတာကို သိေနတဲ့ အသိကလည္း သိ႐ံုေလးသိၿပီး
ခ်က္ခ်င္း မရွိေတာ့ျပန္ဘူး။
အရာရာဟာ ခဏေလးအတြင္းမွာ အဆက္မျပတ္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ သဘာ၀ဆိုတာကို သိေနရင္ ခံစားမႈ ဆိုတာ မရွိသင့္ဘူးလို႔ သေဘာေပါက္ေပးရေတာ့မယ္။