(၃) မေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ဖို႔ မေၾကာက္လန္႔တဲ့သေဘာ၊ မေကာင္းမႈ ဆိုးက်ိဳးေတြကို ေၾကာက္စရာလို႔ မျမင္ဘဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ျပဳလုပ္ေနျခင္းသေဘာ မေၾကာက္လန္႔တဲ့သေဘာ အေနာတၱပၸ စိတ္ေစတသိက္
“ပိုးပရန္မ်ိဳး မီးကိုတိုး
ကိုယ္က်ိဳးနည္းလိမ့္မည္” ဆိုတဲ့ စကားပံုကို စကားေျပ ေဖာ္ၾကည့္ရင္ အလြန္ပူျပင္းတဲ့ မီးေတာက္ထဲကို
မေၾကာက္မရြံ႕၊ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ၀င္တိုးရင္း ေသဆံုးၾကရတဲ့ ပိုးေကာင္ေလးေတြလို႔ သိလို႔ရႏိုင္တယ္။
ဒုကၡျဖစ္စရာေတြကိုလည္း ေမာဟရဲ႕ မသိတတ္မႈေတြက ဖံုးထားေတာ့ အေနာတၱပၸ ေစတသိက္က ေၾကာက္စရာလို႔
မျမင္ေစေတာ့ဘဲ၊ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း အလုပ္ေတြ အကုန္လံုးကို မေၾကာက္မရြံ႕ က်ဴးလြန္ေနၾကေတာ့တာပဲတဲ့။
မသိတတ္ျခင္း ေစတသိက္ေတြ ဖံုးၿပီး အရွက္မရွိ ျဖစ္လာရာကေန ဘာကိုမွမေၾကာက္တဲ့ အဆင့္ထိ ေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့
ေလာင္စာျဖစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ရွိသူ လူသားေတြဟာ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုအကုန္လံုးကို မေၾကာက္မရြံ႕ အငမ္းမရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ၀င္တိုးၾကရင္း ပိုးေကာင္ေလးေတြလို မီးေလာင္ကၽြမ္းခံၾကရမွာပဲ။
ေၾကာက္စရာကိစၥကို ေၾကာက္စရာအျဖစ္ လက္ခံထားတဲ့သူေတြလည္း မရွက္ျခင္း၊မေၾကာက္ျခင္း ေစတသိက္ေတြ ၀င္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ထိန္းထားတဲ့ သတိေတြ၊ အသိေတြ ေပ်ာက္ၿပီး မလုပ္သင့္တာကို မရွက္မေၾကာက္လုပ္မိၾကမွာပဲ။
လုပ္မိၿပီဆိုရင္ေတာ့…..
သတိစိတ္၀င္လာလို႔ ရပ္လိုက္ေတာင္မွ ေနာက္က်သြားၿပီ
ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ၾကားက က်ဴးလြန္ၿပီးသြားၿပီ။
စိတ္ကို ျခယ္လွယ္ေနတဲ့ ေစတသိက္ရဲ႕သေဘာေတြကိုက စိတ္ကို စိတ္က ဖ်က္ဆီးေနတာပဲ။
အဲဒီ သေဘာတရားေတြက အသက္ရွင္ေနသမွ် တစ္ခ်ိန္လံုး ျဖစ္ေနၾကတာ။
သတိတစ္ခ်က္လြတ္တာနဲ႔ ၿငိမ္၀ပ္ေနတဲ့စိတ္က ထႂကြေနတဲ့စိတ္ကို ပူးေပါင္းၿပီး
လံႈ႕ေဆာ္တိုက္တြန္းတဲ့စိတ္က ေျမႇာက္ေပးတယ္ဆိုရင္ အရွက္အေၾကာက္ မရွိေတာ့ဘူး။
စိတ္သံုးခုက အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အေကာင္အထည္ေဖာ္သြားတာ။
က်ဴးလြန္ၿပီးသြားတဲ့အထိကို ဆက္တုိက္ပဲ။
သတိျပန္၀င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္က်သြားၿပီ။
အရာရာဟာ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာမႈေတြ၊ အရွက္တကြဲ၊ အက်ိဳးနည္းမႈေတြ အကုန္လံုးျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပဲ။