႐ုပ္ခႏၶာဆိုတာ စိတ္ကခိုင္းလို႔သာ လုပ္ေနရတာ။
ေ၀ဒနာဆိုတာ အေကာင္းအဆိုးစတဲ့ အာ႐ံုေတြကို ခံစား႐ံုပဲ။
သညာဆိုတာ ေတြ႕တဲ့အာ႐ံုကို မေမ့ေအာင္ မွတ္သားထား႐ံုပဲ။
၀ိညာဏ္ဆိုတာလည္း ေပၚလာတဲ့အာ႐ံုကို သိ႐ံုပဲ။
ခံစားတဲ့စိတ္က ဘယ္လိုခံစား၊ ဘယ္ေလာက္ထိခံစား………..
မွတ္သားတဲ့စိတ္က ကာယကံရွင္ရဲ႕ အသိဉာဏ္ အနည္းအမ်ားေပၚ မူတည္ၿပီး မွတ္ခ်င္သလိုမွတ္၊ မွားမွား မွန္မွန္ မွတ္။
သိတဲ့စိတ္က ကာယကံရွင္ရဲ႕ အသိ သတိေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ဘယ္လိုသိလိုက္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ သိလိုက္၊
စသျဖင့္ ေစတနာ ေစတသိက္ကပဲ အဓိကခိုင္းေနတာ၊ လံႈ႕ေဆာ္တိုက္တြန္း ျပဳလုပ္စီမံေနတာ။
ျမင္သမွ်၊ ၾကားသမွ်၊ အာ႐ံုေျခာက္ပါးနဲ႔ ထိေတြ႕သမွ်
စိတ္ထဲမွာ သတ္မွတ္ခ်င္သလို သတ္မွတ္ႏိုင္ေအာင္၊ သတ္မွတ္ျဖစ္ေအာင္ လံႈ႕ေဆာ္တိုက္တြန္းတယ္။
အရာရာကို ‘ငါ’ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ပတ္သက္ခ်င္သလို ပတ္သက္ႏိုင္ေအာင္ ေစ့ေဆာ္ေပးတယ္။
ျမင္ျခင္းကိစၥ၊
ၾကားျခင္းကိစၥ၊
အနံ႔ကိစၥ၊
အရသာကိစၥ၊
အထိအေတြ႕ကိစၥ၊
စိတ္ကူးၾကံစည္၊ စဥ္းစားေတြးေတာ ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုသိုလ္စိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အကုသိုလ္စိတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပၚလာတဲ့ အာ႐ံုတစ္ခုအေပၚမွာ
သက္ဆိုင္တဲ့ စိတ္ေစတသိက္အားလံုး စုျပံဳေရာက္ရွိလာၿပီး ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ ယူၾကတာဟာ ေစတသိက္ေတြရဲ႕ သဘာ၀။
မရွိသင့္တဲ့စိတ္ မရွိေအာင္
မျဖစ္သင့္တဲ့စိတ္ မျဖစ္ေအာင္၊ အသိနဲ႔သတိနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ သိမွတ္ေနမွသာ သက္သာမယ္။
ဘာပဲလုပ္လုပ္ စိတ္ကေခါင္းေဆာင္၊
စိတ္က ခိုင္းခ်င္လာေအာင္၊ ခိုင္းျဖစ္သြားေအာင္ ေစတသိက္ေတြက ပံ့ပိုးတာ၊ တိုက္တြန္းတာ၊ ျခယ္လွယ္တာ၊
လံႈ႕ေဆာ္တာ၊ ေစ့ေဆာ္တာ၊
အဲဒီ ေစတသိက္ေတြထဲမွာ ေစတနာေစတသိက္က အထင္ရွားဆံုး။
စြမ္းအားအရွိဆံုးပဲ။